نوشتار پیش رو از سری پژوهش هایی است که با نام اخلاق زندگی، در شماره های (1) و (2) و (3) در قالب پیام های برنامه ای، توشه فرهنگ سازان را فراهم می آورد. مجموعه اخلاق زندگی(1) می کوشد تا در راه تهذیب نفس و اخلاق اجتماعی گامی اساسی بردارد. نفس همان حقیقت آدمی است که از آن به «من» تعبیر می شود. بر اساس آموزه های قرآنی، کسی که نفسش را از آلودگی ها پاک سازد و آن را به شایستگی تربیت کند، رستگار خواهد شد و در مقابل، کسی که نفسش را با ناپاکی ها درآمیزد، از رستگاری محروم می شود. بنابراین، در حکمت عملی، بحثی پیرامون پیراستن از کژی ها و خُلق های ناپسند مطرح است.
همان گونه که جسم از سلامت لذت می برد و هنگام بیماری احساس رنج می کند، روح نیز از بیماری های خاص احساس درد و فسردگی می کند با این تفاوت که بیماری های جسمی با مرگ پایان می یابد، ولی درد و رنج و بیماری های روحی، پس از مرگ افزایش می یابد. انسان بیمار روحی، در زندگی این دنیا، پیوسته به آتش پستی های درون خود می سوزد و در آخرت گرفتار عذاب الهی می شود.
اگر آدمی از سلامت روحانی خود غفلت ورزد، زنگارهای اخلاق و کردار ناشایست، آن را تیره و تار می سازد و او را از سلامت دنیوی و سعادت اخروی خارج می سازد. حال آنکه با مراقبت از نفس و دور نگه داشتن آن از پلیدی و ناشایستگی ها، نفس، پاک و ناب می ماند و به نیکی پرورش می یابد. بنابراین، بر آدمی است که در همه حال، نگاهبان نفس سرکش باشد.
این رسالت انسانی، در گستره مسئولیت پاسبانی از اخلاق اجتماعی، بر دوش رسانه ملی سنگین تر است. از وظایف اصحاب رسانه است که با تهیه برنامه های اخلاقی، گامی مؤثر در راه تهذیب خلق و خوی اجتماعی بردارد و جامعه را از زشتی های اخلاق و رفتار بر حذر دارند. بدین منظور، پژوهشگر ارجمند خانم زهرا علی پور کوشیده است، فضیلت ها و رذیلت های اخلاقی را بازنمایی و محتوای برنامه های رسانه را در این موضوع آماده سازد. امید است ره آورد پژوهشی ایشان، به بهره برداری برنامه سازان ارجمند برسد و روزی به کار آید که «لا ینفع مال و لا بنون الا من اتی الله بقلب سلیم».
